حجت‌الاسلام ادیب یزدی گفت: هیأتی‌ها در مواجهه با زنان بی‌حجاب صبر فعال داشته باشند. معنای صبر فعال، پخمگی و انزوا و «به من چه» و «دیگه کاری نمی‌شه کرد» نیست. صبر فعال، کار حضرت زینب(س) در اسارت بود؛ یعنی زمان مناسب، پیام را برسانند.
بررسی ناشران مختلف ـ حوزه مسجد و هیأت ـ امیرحسین کسائی: جامعه مبلغین کشور را ابتدا مرحوم فلسفی راه‌اندازی کرد تا حتی شده مبلغان و منبری‌های کشور در حد یک چای خوردن دور هم جمع شوند و باهم گفت‌وگو و مشورت کنند. بعد از او مرحوم سیدابوالقاسم شجاعی، مسئولیت آن را داشت و حال، مدتی است که مسئولیت آن بر عهده حجت‌الاسلام مرتضی ادیب یزدی است. بسیاری می‌گویند در هیأت‌های محرم با همه جمعیت پرتعداد عزاداران حاضر که در دیگر ایام سال بی‌سابقه است، منبرها مخاطب ندارند و مردم پای منبر نمی‌نشینند. از سوی دیگر در بحث جهاد تبیین، منبری و سخنران مهم‌ترین وظیفه را شاید برعهده داشته باشد. در دومین قسمت برنامه شمیم با حجت‌الاسلام ادیب یزدی به گفت‌وگو نشستیم و این مباحث را مطرح کردیم. نتیجه این همنشینی را بخوانید:
۱۶ سال داشتم که برای منبر به هیأت‌ها دعوت شدم چرا به سمت منبر رفتن و سخنرانی آمدید و از چه زمان حس کردید که توانایی سخنرانی دارید؟ اولین بار که حس کردم می‌توانم حرف بزنم و قلم به دست گرفتم، کلاس پنجم ابتدایی بودم. در آن زمان معلم انشاء ما آقای نجفی بود که هنوز هم در قید حیات است. او موضوع مشهور «علم بهتر است یا ثروت» را به ما داده بود که من ۲۰ صفحه ورقه امتحانی راجع به این موضوع قلم زدم. ایشان همان زمان به من گفت: تو آخوند خوبی می‌شوی. البته من در خانواده‌ای بودم که پدرم از علمای مشهور شرق تهران بود و اقوام دیگری از ما روحانی بودند و این پیش‌بینی مرسوم بود. بعد از کلاس ششم وارد دبیرستان روزبه در میدان شهدا شدم. در کلاس ۷ و ۸ همکلاسی‌های مدرسه را جمع کردم و هیأتی به نام مکتب اسلام و بینش را راه‌اندازی کردم. این هیأت مورد استقبال دانش‌آموزان و دبیران واقع شد و در جلسه شرکت می‌کردند. در این هیأت من سخنرانی می‌کردم، احکام شرعی می‌گفتم و قرآن و تاریخ اسلام هم یاد می‌دادم. من مطالعه می‌کردم و مطالب را در هیأت ارائه می‌دادم. مردم پای منبر فقط نمی‌خواهند حرف بشنوند، بلکه می‌خواهند حرف منطقی و مطالبی بدردبخور بشنوند تا به نتیجه عقلایی صحیحی برسند. البته رکن اصلی و تکمیل کننده منبر که شرف منبر و نورانیت آن است، روضه است. یعنی ما منبر بدون روضه نباید داشته باشیم